Een nieuw schapen avontuur...

Het runnen van een station vraagt om flink wat organisatie, vooral als het om zo'n enorme hoeveelheid dieren gaat.

Na elke winter, wanneer er weer gras is, wordt al het land bekeken en uitgerekend hoeveel schapen er in elke wei gaan. Dit om er voor te zorgen dat er genoeg voedsel is voor alle dieren.
En ook de voortplanting wordt georganiseerd, niks geen spontane acties.
Drie weken in het jaar, rond februari, worden er in elke wei rammen losgelaten die hun "ding" mogen doen... en dat betekent dat er in september verse lammetjes rondlopen.
En dat betekent weer veel werk:
want al die lammetjes krijgen het Wahroonga oormerk, bij de mannetjes een ringetje om hun ballen (dit om te voorkomen dat ze hun eigen gang gaan) en hun staartje wordt eraf gesneden (om te voorkomen dat er vliegen/maden in komen)
Dit jaar zijn er een aantal rammen door het net geglipt en konden dus langer van alle vrouwelijke aandacht genieten.
Er liepen nu dus lammetjes rond, wat normaal gesproken niet de bedoeling is.
Dus wat altijd in september moet gebeuren moest nu ook... en wij mochten helpen.

Om 07.00 uur zaten we in de ute. Nel de schaapshond achterin.
De schapen waren die dag ervoor "gevangen" bij de watertroggen. Een heel slim systeem: om de watertroggen staat een hek en de schapen kunnen er wel in maar niet meer uit. Dat scheelt een hele hoop werk en dus tijd. De schapen met lammetjes moeten om de twee dagen water drinken dus alle lammetjes waren er.
Maar toen moesten we ze nog te pakken zien te krijgen. Wat een gein, rennend tussen alle schapen, duikend op een lammetje...
Alleen dat al! Wat een avontuur! Lammetjes zijn snel als ze willen.
Gelukkig kregen we ze te pakken. Het lammetje moesten we met de rug tegen ons aanhouden en Guy zorgde voor de rest. Ik zal je de details besparen maar het viel allemaal gelukkig erg mee.
Ook dit hoort erbij als een McCleod's daughter :)

Morgen is alweer mijn laatste dag hier. Eerst nog even, morgenochtend, mijn was van de lijn halen en dan kan het weer in de tas. Voor de zoveelste keer. Om half twee moet ik aan de grote weg staan en word ik opgehaald door de Easyrider bus en die brengt me naar Coral Bay.
Dit was, helaas, mijn laatste schapen avontuur...
Op naar de krokodillen in het noorden!